2022

31/12/2022

Oh 2022…; You’ve been eventful to say the least. There have been times that I cursed this year, that I really wanted to be done with this year, but actually; this year has brought so many good things that will actually help me to be able to enjoy all that is about to come to the fullest!

To start with the hard part:

-Corona hit me hard. Really took out loads of energy. Although really being sick only took about 10 days, the aftermath took much longer. When I was finally kinda up and running again and my favourite competition of the year came around the corner, my body was already going into the next downfall. I didn’t finish in my favourite competition and it really knocked me down for a bit. It was until weeks later that it made sense that I was not able to do so…
-One day, I was coaching a competition for 3 of the master swimmers from my swim club. I felt tired and was in quite some pain that even the strongest pain killers I got subscribed couldn’t take off the load. But I pushed through since I was told in the past that it just was “part of the deal of being a woman”. Somehow I managed to coach though the competition day, drive home and then finally realised, something was really off and called the doctors weekend office. I had to come to the hospital immediately since they wanted to check me in person. Not even 10 minutes in I had to drive to the other hospital in town since there was a more specialised team that also wanted to see me before going home. I drove there, with a high fever going on. Telling myself that I can easily handle this on my own. Luckily I got the other hospital, but on hindsight this was definitely not the smartest thing I’ve done taking so much risk with driving with a fever mind. At the hospital 3 gynaecologists and a nurse were waiting for me, supporting me and doing the exam on me. I felt held and supported through the amount of pain and fever I was in. Verdict: My left fallopian tube was extremely inflamed, radiating towards my left ovary that also started to infect. I was not allowed to go home for the next two night. And there I was… Only going to the check up to get some stronger pain killers. I did not bring anything to be prepared for a hospital stay. Luckily a dear friend was so sweet to pick up my key, get me the bare necessities and to help me in this. The week after this hospital stay was one of the hardest I’ve ever had. Never experienced loneliness on such a deep level. When I was finally clearheaded enough to voice this, I received the support needed, but f*ck this was hard.
-When finally recovered from the hospital stay, I got the worst and best news I could’ve gotten. Finally after over 12 years (actually it must’ve been over 15), I felt to be taken serious. I had an appointment with a gynaecological specialist in the field of Endometriosis. All the pain that I’ve been going through in the past years that I tried to ignore and suck up, that I had to talk down to something that wasn’t worth complaining about since it just supposed to be part of being a woman and all women are going through the same according to doctors in the past (thanks to several house doctors I’ve been visiting for this problem who made me feel like I was whining and that I should just suck it up… (short side note: my current house doctor, a woman, was the first one to really listen and giving me a referral to see a specialist. Unfortunately that was too late since I was in hospital 3 days later.)). Verdict; definitely Endometriosis. In combination with me being a carrier of Factor V Leiden, the only solution would be to take out my womb and fallopian tubes (leaving my ovaries to not go into menopause immediately since that would cause more risks for my Factor V Leiden). The choice was almost to easy to be made and in October my surgery would be planned. It felt like such a relief to be seen in this!
-I had to step out of two relationlike things that were pretty toxic for me. The upside of this, I managed to realise this way sooner than in the past!
-The last downside of this year, was my health resistance after the surgery. I think I’ve managed to get every type of cold and flu that were going around with friends, family and colleagues in the last months of this year since I was able to go out again after the surgery. But having said that… Looking back on this, the positive in this year was definitely the part that outweighed this year!

The positives:

-I was able to swim some really nice open water contests. Amongst one where I could swim between mesmerizingly beautiful jellyfish. Not knowing that this would be my last swim outside before my surgery. I fully embraced this swim as if something in me already knew what was coming... Enjoying every stroke, feeling the sunshine on my body and soaking in every detail while going though a decent amount of pain. I finished while the speaker commented on how tough these last metres looked for me. Little did he know… hell, little did I know at that point!
-I became one of the head coaches of my swim club!
-During summer I’ve been asked by a swim club to be a guest coach for the summer and afterwards they have asked me to organise a swim clinic/workshop every quarter of the year for 2023.
-I finally started to visit concerts again, some with friends, some alone. Seeing bands I really love like Gang of Youths, Greatest Hits, Billy talent, Guano Apes, Frank Turner, Nada Surf and some others. That felt so good!
-I’ve been able to be much more clear about my needs and boundaries.
-I’ve gotten a clear mind about what I would love to realise in my professional career and working hard towards reaching that goal in the upcoming years.
-My surgery happened way sooner than expected. On the 7^th of September I got the call if I could have my surgery not even 24 hours later on the 8^th. Without having time to let it sink in or even start to worry about all, the surgery happened. All I did in between that said call from the hospital and the surgery itself, were the bare necessary and I asked myself: what do I really want. The answer: Swimming. So on the day of the surgery, I went for one last swim practise and not even 5 hours later, I was in surgery. Without any complications during the surgery, all went smoothly. Afterwards hearing that it was not only Endometriosis but also Adenomyosis, a chronical infection going on, two cysts (one was severely infected), several adhesions due to the Endometriosis. I short the whole fun package. Within 3 days after the surgery I was off of all pain killers and felt better than ever before! Even with the soreness/pain from the surgery itself.
-I learned to accept my current state of my body and learning to trust in the knowledge that I will be able to turn my body into a healthy vessel again in 2023!
-I’ve gotten two new small tattoos for Tiwaz (my “little lion” that passed away in 2021) and Baldur (who is alive and kicking and living with amazing people). I had to give them up years ago since I couldn’t give them the attention and space that they needed. They’ve been living with a friend and his wife (and now daughter) for several years now, but they still feel/felt like my “little” babies. When Tiwaz passed, I cried, felt heart broken and decided that for the both of them I wanted a tattoo to keep the both of them close to me forever. And finally this year, I got these tattoos.
-All the friends and family that picked me up when I really needed it through the tough times. Being there for me after my surgery. The weeks after really felt like a relaxed breeze where I could fully focus on recovering.
-A new hobby presented itself. Thanks to Jelle who asked me to co-host a radio show he is doing once a week, I became one of the co-hosts as well now on almost a weekly basis. It’s so much fun to do this! Learning so much from doing this; Learning to not making myself as small as I used to, learning to voice myself, learning something completely new. So… in the new year tune in every Thursday night between 21:00 and 23:00 (on more rare occasions between 20:00 and 22:00) and hear me and my co-hosts at Live & Puur on RopRockRadio! Often there is a live band playing some sets and in between we play our favourite songs, or songs requested by the band that is playing or by the audience. You can find it via the website of the radio station or on the app TuneInRadio. Thanks to this new hobby, I get to know bands that I didn’t hear before. The pearls in this discovery in the past months were definitely Sway, The Mieters and King Fisher.

For 2023 there are a few things that I hope to achieve:

-Finish the course as swim coach I am currently doing
-I want to attend the Vlinderslag gala where I will do an attempt at the 1 k Butterfly. The goal is to start and see where I’ll end. Finishing is not the goal. Feels much more kind towards myself to approach it like this and after being sick the past days.
-I want to cross the IJsselmeer again while swimming!
-I want to attend as many open water swimming contests as possible.
-I want to attend a swim camo to improve my swimming
-I finally want to start surfing again!!!
-I want to visit many more concerts
-I want to pick up my social life again more, since I’ve been missing out a lot on it because of being sick or in pain.

But most of all: I want to be happy, healthy and enjoy life to the fullest, sharing this with dear friends and family.

For 2022: Thank you to everyone who played part in it, in whichever way. Thanks for the lessons, the laughs, the joy, the shared emotions, the warmth, the conversations, the hugs and kisses, the closeness, the kind words, the care, the shared memories, the naughty and the nice, the invitations, your time. I’m in awe of all the good that has been there.

2023: Here I come. Let’s make the most of it and enjoy every moment in whatever way you will present yourself!

For everyone: Einen guten Rutsch! Stay happy and healthy during this last day of the year and for 2023: I wish you to be able to create the most beautiful of memories. That you will be happy, healthy and surrounded by loved ones. 

Beautiful stranger

Last Monday I had a beautiful experience during a tantra workshop. It was a playful, open minded and easy going sesion where you stayed dressed. Only young people participated (below 39). One of the parts of the evening really impressed me and keeps being played in my head. 

I am wandering slowly through the room. All others move slowly along. Some are trying to make eye contact, some trying to avoid to meet the eyes of others. There is a kind of vibrant atmosphere going hanging around us. Walking along others, you can literally feel their excitement, their vulnerability, their passion or nervousness. Some feel more secure than others, but somehow it all belongs here. A soft voice tells us to find a partner for the next exercise. My eyes start wandering, and there is a guy standing in front of me. His expression is soft, warm, inviting and playful. I immediately feel a kind of connection with him. I can't really put into words why and how, but it felt like he should be the one to share the next moments with.

Every couple has to find a place to sit together on the ground. Facing each other, without touching. We may not talk, only take the time to gaze into each other's eyes. It feels pleasant to see him. While time is passing by we smile at each other, sometimes a bit shy, sometimes playful, sometimes with a kind of longing. All others in the room seem to have disappeared, it is just him and I in this tiny universe we have created by connecting through each other's eyes.

After a while the soft voice asks us to close our eyes and just be there. Sense each other's presence without touching and just breath. Sending and receiving love. Welcome pain, welcome whatever you feel. After a while I want to rest my hands in another way. By moving mine, our hands touch. I’ve never experienced before how intense just the touch of hands could feel. I feel warm, excited almost ecstatic. Our hands hold each other, caress each other's palms and forearms. Soft, caring, loving, firm. It feels intense.

When the soft voice asks us to open our eyes again, it almost feels like I am getting pulled out of a different universe. Back to the room we were, our hands still touching. Our eyes warm, inviting, lustful, playful and happy gazing at each other. When the soft voice tells us to turn around and sit with our backs against each other, we seem to be hesitant to let go of each other.

Sitting against his back I feel his warmth. Strangely no thoughts go through my mind. I feel a peaceful silence and all I am aware of, is him being close to me. I feel strong and vulnerable at the same time. Time slowly passes by until we are being told to sit facing towards each other again. We smile, our pupils dilated sharing playfulness and longing.

Up to that point we haven't communicated by talking. Only our eyes and touch could tell each other what was happening between is. The voice tells us to share what is on our minds, but with a twist. One of us had to close their eyes and tell whatever's happening in their lives that brings them suffering or pain. The other may only listen, with eyes opened. With a playful sign language he asks me how to decide who takes which role first. Stone, paper, scissors. There seems to be some kind of lust in his eyes. We laugh and decide that he can share his story first. I feel impressed by his openness. I observe him while his story leaves his lips. I see sadness and pain, but also pride. I see how his posture changes with the part of his feelings he is sharing. When his eyes open, there is a kind of vulnerability and relief. We smile before we change the roles. I don't really know what to share with him. Currently I feel really good, life seems to be bright and I feel on top of this world. I decide to share him some things that changed my life and what resulted in the way I am feeling today. But at a certain point I am stuck. There are no more words coming out of my mouth… Then he softly breaks the roles we had, and tells me it's okay. I feel how his hands pick up mine again and while I keep my eyes closed we talk a little, softly. The touch of his hands even feels more intense than before. There is a pure connection between us that seems to have grown in a very short amount of time and it just feels like this is meant to be at this very moment.

The voice tells us that we may stop sharing our stories, that we may stand up and put away the cushions we used to sit on to clear the floor. We both sense that we do not want to leave each other just yet. Still holding each other we get up and then I feel his arms around me. Caressing my back, my arms, my head. I feel his warm body against mine and I feel a kind of ecstacy going through my body and mind. For a second we gaze into each other's eyes and the our lips find each other whilst closing our eyes again. We share a soft but powerful kiss that tells so much about what we feel right now and what we are longing for… we cuddle and caress each other further until we are aware that all others around us have started to move. Hesitantly we let go of each other and go our own ways.

At the end of the night we said goodbye to each other with a warm and loving, caressing hug. We haven't exchanged names, numbers or whatsoever. What happened tonight seemed meant to be for us. And now we are both again beautiful strangers towards each other. Not knowing if we will ever meet again. We shared a deeply connected moment of pure love and lust. Something I have never experienced in this way before. Somehow I am completely at ease with the fact that I might never see him again and just have the memory of this mesmerising moment.

Beautiful stranger, thank you for creating this beautiful tiny temporary universe of love and lust with me. Thank you for sharing your love and warmth. May you be happy, loved and loving forever.

Dansen in de regen tijdens het Surfana festival

De muziek speelt en de mensen om me heen dansen net als ik, alsof de zomer in volle glorie haar intrede heeft gedaan. Onze blote voeten raken het zand. We lachen, flirten, knuffelen alsof de wereld alleen nog maar uit liefde bestaat. Wanneer ik om me heen kijk, zie ik mijn vrienden stralen van geluk. Dit voelt fijn...

Dan wijst iemand me er ineens op dat het zo zal gaan regenen. Aangezien het voor bij het podium nog rustig is, besluit ik alvast een beschut plekje op te zoeken en daar dans ik verder. De beloofde regenbui begint dan toch te komen. Druppels dansen neer op de hoofden van het publiek en ineens sta ik zonder enkele bewegingsvrijheid tussen de massa. Dit voelt niet relaxed. Ik wurm me tussen de mensen door en dan voel ik de regen. Eerst op mijn hoofd, dan tegen mijn neus en lippen. Kleine straaltjes lopen langs mijn wangen en ik begin weer te dansen.

Met elk liedje wat er nieuw ingezet wordt, worden mijn kleren natter en mijn glimlach groter. Het is een warme zomerregen. Ik zie vrienden net als ik genieten van wat er om hen heen gebeurt.

Tijdens een stil momentje kijk ik omhoog en dan sluit ik mijn ogen. Zo voelt intense vrijheid. Ineens voel ik twee armen om me heen. Een van m'n vrienden knuffelt me en ik open mijn ogen weer en ik knuffel diegene terug. We lachen en dan begint de muziek weer te spelen.

We dansen in de regen, we voelen de regen en ervaren de regen. Hoe mooi kan de wereld zijn?!

Buut vrij voor de hele pot! - Kom je met me buitenspelen?

Als kind speelde ik elke dag  minimaal een uur verplicht buiten. Meestal was het fijn, maar soms vond ik er niets aan. Nu ik er aan terugdenk, ben ik mijn ouders daarvoor dankbaar. We speelden spelletjes, bouwden hutten en vlotten, gingen naar de speeltuin, reden op skateboards, skates, rolschaatsen en skatebikes. Met stoepkruit kleurden we de straten in alle kleuren van de regenboog en als het regende, kwamen we doorweekt thuis. Soms verdwaalden we, soms verkenden we de wereld alsof we ontdekkingsreizigers waren. Geen mobieltjes, tablets of computers die ons ervan weerhielden om onze ogen verder te openen dan strikt noodzakelijk. Wat was de wereld mooi gekleurd! Wanneer we thuis moesten komen, werden we door onze ouders naar binnen geroepen. Regelmatig stonden er buurtkinderen aan de deur of mijn broertje en ik buiten kwamen spelen. Als je thuis was, ging je mee. Zo niet, dan stonden de buurtkinderen een tijdje later opnieuw voor de deur. De buurt leefde!

Wanneer ik nu op straat loop, hoor ik nog maar zelden kinderen. Hardlopend door het bos zie ik zo nu en dan nog een kind een boom in klauteren, maar onderaan die boom staat moeders al overbezorgd klaar om haar kroost gelijk die boom uit te halen. Vieze kleren? Liever niet. Als een kind al ergens gaat spelen, dan moet het een mobieltje meenemen zodat de ouders altijd kunnen bellen. Het gevolg is dat de kids op het mobieltje een spelletje spelen in plaats van verstoppertje of buskruit.

Ik mis die onbezorgde tijd van het buitenspelen wel. Is het dan niet misschien de hoogste tijd om zelf weer buiten te gaan spelen? Lekker ravotten in het bos, plonzen in een meertje, besmeurd onder de modder thuiskomen?

Tijdens het surfen krijg ik dat heerlijke kindse gevoel weer terug. Gek eigenlijk dat ik daar buiten het surfen niet zoveel meer mee doe. Daarom heb ik besloten om morgenvroeg op de fiets te stappen, wakker te worden tijdens een zwemtochtje in 't Wed. De zon op zien komen over de duinen. Even vrij, even buitenspelen.

Ga je binnenkort met me mee? Dan doen we met zijn allen een potje verstoppertje!

Find your inner strength - Een clinic tijdens het Surfana Festival

Tijdens het Surfana festival afgelopen weekend waren er tal van mogelijkheden om clinics te volgen. Een ervan werd ik op gewezen door Leonie. Aangezien we vorig jaar samen een bijzondere clinic gevolgd hebben, leek het me erg fijn om ook dit jaar weer samen met haar iets te doen. Vooral omdat het Surfana festival voor ons ook een extra feestje is, omdat we sinds toen vrienden zijn.

Een beetje loom en moe wandelen we door de duinen naar het strand. Voor festivalbegrippen is het nog vroeg en er zijn nog maar weinig mensen in de weer. Zodra we vanaf de duinen het water kunnen zien grappen we naar elkaar dat het echt epic is voor een surfje. (Lees: het is nagenoeg flat). We hebben het nog even over de avond ervoor en hoe fijn het dit jaar weer is op het festival. Eenmaal bij de strandtent waar de clinic vandaan zal starten, zie ik een paar bekende gezichten. Met een van hen, Jacob, heb ik de dag ervoor al een andere clinic gevolgd. Dezelfde die ik afgelopen jaar samen met Leonie had gedaan: De Koude Kermis.

Niels is degene die de clinic zal geven. Hij oogt als iemand die midden in het leven staat en erg in balans is met zichzelf en de natuur. Zonder al teveel uitleg lopen we het strand op waar me bewust gemaakt worden van onze ademhaling en het zijn in het hier en nu. We kijken naar de zee zonder haar te benoemen. Bijzonder, en nog best wel een opgave aangezien mijn natuurlijke reactie bij het zien van de zee is om te kijken of er een surfbaar golfje loopt.

Na een tijdje vraagt Niels ons te wandelen over het strand en elke stap te voelen en ervaren. De eerste stappen zijn vreemd omdat ik er nooit zo bij stilsta. Hoe verder we lopen hoe meer ik me verbonden voel met het zand onder me. Dan wordt ons opgedragen verder te wandelen met onze ogen dicht. Ik word me nog bewuster van elke stap die ik zet en ik open mijn ogen pas wanneer ik opschrik van kind wat naar zijn ouders roept. Ik sluit ze weer en wandel verder tot we gaan rennen met nog steeds gesloten ogen. Niels vertelde ons voordat we onze ogen sloten dat we ons er geen zorgen om hoefden te maken. Dat we zelf aan zouden voelen waar we heen moesten lopen en dat we op onszelf moesten vertrouwen. Gek genoeg liep ik tijdens het rennen van de zee af, terwijl ik er normaal gesproken heel nauw mee verbonden ben.

We stoppen met rennen en gaan in een cirkel liggen waar we onder begeleiding van Niels beginnen te ademen. Het duurt niet lang of ik ben vertrokken naar iets ver weg van alle anderen, ook al liggen ze heel dicht bij me. Ik voel ineens twee handen die me helpen om dieper te ademen. Eerst voelt het vreemd, daarna vertrouwd. Mijn longen vullen zich nog meer en voeden mijn lichaam met nog meer zuurstof. Wanneer de handen mij weer loslaten begin ik los te komen van het zand onder me.

"Ineens zweef ik in een blauwe oceaan. Ik ben ontspannen, één met het water om me heen. Omhoog kijkend zie ik hoe bundels zonlichtstralen het water speels verlichten. Tijd en ruimte bestaan niet meer. Ik ben daar waar ik hoor."

Het besef van tijd ben ik  kwijt en waar ik ben is niet helemaal duidelijk. Het doet er niet toe. Langzaam aan voel ik de zwaartekracht weer die me in het zand onder me drukt. De lichte bries over het strand streelt mijn huid wanneer ik voorzichtig mijn longen weer laat vullen met zuurstof. Heel diep in en heel diep uit, net zo lang tot alles begint te tintelen. Ik ben ineens heel dicht bij mezelf en een bijzonder vertrouwd gevoel, wat ik nooit eerder ervaren heb, komt er over me heen. Ik adem weer door. De warme handen die inmiddels vertrouwd voelen, helpen me bewuster te worden van mijn hart. De stem bij de handen stuurt mijn ademhaling weer en alles begint nog meer te tintelen. Zodra de handen me loslaten voel ik een immense emotie door me heengaan. Ik weet het even niet zo goed, ik laat het maar over me heenkomen en daarna laat ik het los.

Dan ineens voel ik twee warme handen weer. Nu omvatten ze mijn hoofd. Een warme stem spreekt me weer toe en stuurt mijn ademhaling. Het is intens fijn en ik word nog bewuster van mijn lichaam. Ik voel me vrij. De warme handen laten me weer gaan en ik adem verder tot dezelfde warme stem weer aangeeft los te laten en dan verdwijn ik weer even in die intens fijne blauwe oceaan, één met het water...

We liggen nog een tijdje zo op het strand tot we weer naar het hier en nu gehaald worden. Kijkend over de zee vraagt Niels ons om onze handen naar de hemel te laten wijzen en daarna heel langzaam te laten zakken. Op een bepaald punt vraagt hij ons, onze handen naar elkaar toe te bewegen zonder ze aan te raken. Wat ik dan voel is bijna onbeschrijflijk. Een immens energieveld voel ik tussen mijn handen ontstaan en wanneer ik mijn handen weer iets van elkaar af beweeg, rekt dit energieveld mee. Ik leg mijn handen op mijn hart en op mijn buik. Datzelfde energieveld wat net tussen mijn handen stroomde, stroomt nu door mij. Dan worden we gevraagd het water in te gaan. Rustig zetten we steeds een stap dichter naar de branding. De zee is uiterst kalm vandaag en op een enkel golfje wat direct op het strand breekt na, is ze een grote spiegel. Mijn voeten raken het water en met elke stap verder versmelt ik verder met het element wat me gelukkig maakt. Rustig laat ik me verder het water in glijden en dan ineens besef ik me dat ik mijn short en shirt niet uit heb getrokken. Het maakt niet uit, het is goed zo. Ik zweef in een zee van ruimte zonder tijdsbesef en sluit mijn ogen. De deining speelt met me en ik geniet van het hier en nu.

Na een tijdje lopen we allemaal het water weer uit. Ik voel geen kou, geen spanning, niets. Niets behalve liefde en vrijheid. Aan het strand staat Leonie stralend naar het water te kijken en we geven elkaar een knuffel. Jacob omarmt ons ook en met zijn drieën staan we daar. Het moment klopt. Intens en bijzonder.

Rustig aan lopen we terug. Stralend, blij, opgelucht, ontspannen. Vol nieuwe energie om terug te gaan naar de fijne drukte van het Surfana festival.

Jord Fortmann aan de tand gevoeld - Op pad met Jord - Een ultieme surf road trip

Fernweh, reislust, wanderlust… Als je eenmaal aan het reizen bent geslagen zal een van deze woorden op jou van toepassing zijn. Je bent nog geen dag thuis of je denkt al na over je volgende bestemming. Ook ik doe dit en zodra ik een van de social media platforms open, zie ik de mooiste bestemmingen en de meest bijzondere surfreizen langskomen. Zo nu en dan zitten er pareltjes tussen die je eigenlijk direct zou willen boeken. 

Bron: Op pad met Jord

Enthousiast neemt Jord de telefoon op. Hij is de man achter “Op pad met Jord”. Een onwijs leuk concept om een stukje van de Atlantische kust te kunnen zien en ultieme vrijheid te ervaren. Ik vraag hem het hemd van het lijf tijdens ons telefoongesprek zodat ik jullie zoveel mogelijk details kan geven.

Wie is Jord eigenlijk?

Surfer - Professioneel - Rustig - Enthousiast - Levensgenieter

Boven alles is hij surfer. Zijn passie voor de surfsport kent dan ook al een lange geschiedenis. Van kleins af aan is hij al een enorme waterrat. Al waren de zwemlessen niet helemaal zijn ding… Hij groeide op in Monster, dus bij de zee en wanneer hij tijdens vakanties maar de kans kreeg was hij in en onder water te vinden.

Vanaf zijn elfde begon hij met catamaranzeilen bij een zeilvereniging. Op de dagen dat er teveel wind stond, of wanneer er om andere redenen het water niet op gegaan kon worden, pakten hij en zijn vrienden een paar bodyboards en probeerden ze met de grootste stormen naar achteren te zwemmen. Zijn passie voor het water uitte zich ook in het op het hoogste niveau spelen van waterpolo. Hierdoor was hij altijd topfit.

Zijn neef was een andere drijfveer om zijn passie te omarmen. Hij was een voorbeeld voor hem wat betreft het skaten en surfen. Dat wilde hij ook en een logische stap volgde. Op zijn veertiende kocht Jord zijn eerste surfboard en binnen no time werd surfen zijn leven. Hij werd lid van de Ter Heijde Surfclub en vijf jaar lang draaide hij mee op surfcamps in Frankrijk.

Inmiddels is Jord een ervaren reiziger en heeft hij onder andere de Atlantische kust 2 keer op en afgereisd. Hij heeft een flinke bagage aan professionaliteit opgebouwd op het gebied van surfen, surfles geven, coaching en lifeguarding. Kortom; iemand waarbij je in veilige handen bent tijdens een ultieme surftrip!

Fotocredits: Willemijn Bessem - Op pad met Jord

Wat is “Op pad met Jord” nou eigenlijk?

Op pad met Jord is eigenlijk een reizend surfhostel. Jord zorgt ervoor dat je op het juiste moment op de juiste plaats bent voor de golven die bij jou passen. Of je nou beginnend surfer bent, of een surfer die next level wil gaan. Voor ieder is deze reis geschikt en kan Jord je helpen om jezelf in de surfsport te ontwikkelen. Je kunt een stukje met Jord meereizen door met hem af te stemmen in welke periode hij waar is. Je vliegt dan naar een plaats bij hem in de buurt en hij pikt je op een afgesproken plek op. Nadat je een tijdje met hem mee bent gereisd, zet hij je weer af op een afgesproken plek zodat je het vliegtuig weer naar huis kan pakken. Zelf je surfboard meenemen? Dat kan! Het is ook mogelijk om er een te lenen uit de quiver van Jord. De trips zijn knus, intiem en een bijzondere ervaring. Door de beperkte ruimte in het reizende surfhostel kunnen er maximaal 4 mensen mee. Je leert elkaar dan ook heel erg goed kunnen.

Hoe kan een dag met Jord er dan bijvoorbeeld uitzien?

Je wordt wakker op een droomplek en nog voor je je bed uitstapt check je vanuit het raam de golven. Na een heerlijk vers gezet bakje thee of koffie loop je naar het water om de golven van dichtbij te bekijken. Vette pompende surf is het schouwspel wat je te zien krijgt en niemand die in het water ligt met het eerste licht. Je neemt nog even de tijd om wat fruit of een schaaltje havermout te eten zodat je voldoende energie hebt voor een magische surfsessie. Helemaal opgesurft, met rimpelige handen en het zout op je lippen kom je weer het water uit en het enige waar je nog energie voor hebt is om te chillen en heerlijk te eten. Je leest een boek, wandelt wat in de prachtige omgeving of doet wat er ook maar in je opkomt. Je kunt Jord vergezellen met de boodschappen op een lokale markt of bij het vangen van een heerlijk vers visje. De golven komen nog steeds binnen rollen in prachtige lijnen en de hemel begint al prachtige kleuren aan te nemen. Bij sunset pak je nog een lekker surfje en daarna is het tijd voor een goede maaltijd. Wellicht wel dat visje boven een zelf bij elkaar gesprokkeld houtvuurtje of iets overheerlijks gemaakt van verse streekproducten. De avond kabbelt voorbij. Misschien schrijf je iets in je dagboek of vindt je de rust om te mediteren voordat je moe, maar zeer voldaan je bedje inkruipt.

Fotocredits: Willemijn Bessem - Op pad met Jord

Hoe kom je op het idee van de surftrips die je nu aanbiedt?

Jarenlang verzorgde Jord op verschillende plekken het management op camps en in het Resort Rancho Burica. Hij gaf surfles en was altijd non stop bezig voor anderen. Hij gleed als het ware in die rol en het risico ontstond om geleefd te worden in plaats van zelf te leven. Hij gaf de voorkeur aan intensief 1 op 1 contact met mensen.

Na zijn tijd in Costa Rica heeft hij eerst de tijd genomen om terug te gaan naar zichzelf. “Wat kan ik nou en wat wil ik nou?” HIj kwam net uit een relatie en had totaal geen haast. Er was geen onrust en er was rust aanwezig om zichzelf te kunnen ontplooien. Op een gegeven moment kwam hij terecht bij een stichting voor kids met een gedragsbeperking. Bij hem begon het op een gegeven moment te kriebelen om een camper te kopen en als een soort rijdende surftherapeut aan de slag te gaan voor jongvolwassenen. Aandacht voor elkaar en de natuur stond daarbij centraal. Uiteindelijk groeide dit idee uit naar “Op pad met Jord”.

Waar kunnen we jou vinden?

Eigenlijk kun je Jord overal vinden. Hij woont tussen Monster en Den Haag aan een weg die aan de duinen ligt in een kraakpand. Vaak is hij te vinden aan het strand van Scheveningen of Ter Heijde om surflesjes te geven of om zelf in het water te liggen. Ook kun je hem tegenkomen tijdens weekendjes weg op de Waddeneilanden of bijvoorbeeld in Domburg. Vanaf half juli is hij te vinden ergens langs de Atlantische kust. Wellicht samen met jou?

Fotocredits: Willemijn Bessem - Op pad met Jord

Wat is je favoriete surfspot in Nederland?

Dit was acht jaar geleden Ter Heijde. Vervolgens werd dit de Zandmotor en de Maasvlakte. Een echte favoriete plek heeft hij momenteel niet. Veel spots zijn verloren gegaan, al dan niet door mensenhand. Wanneer hij naar zee gaat, gaat hij erheen zonder verwachtingen. Is het goed, dan gaat hij er in. Na op de prachtigste plekken wereldwijd gesurft te hebben is de druk wel een beetje van de ketel qua surfen en is het al gauw prima.

Fotocredits: Willemijn Bessem - Op pad met Jord

Favoriete surfspot wereldwijd

De meeste golven heeft hij gesurft in Costa Rica bij Golfe Dulce.

Rancho Burica is een Walhalla bij de entree van een hele mooie baai en altijd surfbaar. Aan de ene zijde zijn er perfecte linkse point breaks en aan de andere zijde perfecte rechte. Het is de plek met de meest diverse flora en fauna. Op deze plek heeft hij op 1 dag 5 verschillende soorten golven gesurft op 3 verschillende boards. ‘s Ochtends vroeg voeren ze dan over naar de overzijde waar ze 3 spots surften en daarna terug waar ze nog eens 2 spots gesurfd hebben. Eenmaal terug bij Rancho Burica stond het eten al op tafel waar ze zeer moe, maar zeer happy gelijk konden aanschuiven.

Een andere bijzondere surfervaring had Jord toen hij met zijn camper op pad was. Hij stond daarmee aan een verlaten duinpad en werd er wakker in zijn eentje. Vanuit zijn raampje zag hij perfecte en grote golven en helemaal niemand in het water. Uiteindelijk was hij blij dat er uiteindelijk toch ook iemand anders het water in kwam om deze ervaring te kunnen delen.

Fotocredits: Willemijn Bessem - Op pad met Jord

Nooit meer in het water of nooit meer reizen?

Een vervelende vraag… Maar als hij zou moeten kiezen, dan nooit meer reizen. Het water is extreem belangrijk voor hem. Eigenlijk is hij heel erg tevreden waar hij is en het draait voor hem om de rust met wat hij heeft. Het in eenvoud kunnen accepteren dat dit het is. Wellicht settelt hij zich op een dag in het noorden van Spanje om daar een retraite op te zetten.

Wat is thuis voor jou?

In Costa Rica is Jord er achter gekomen dat de westerse cultuur diep in hem geworteld zit. Hij is gewend aan een bepaald stukje comfort, het aanbod wat wij kennen, de resultaatgerichtheid en efficiëntie. Toch kan hij overal thuis zijn, aangezien hij zich overal aan kan passen. Het leven in eenvoud ervaart hij als prettig en met anderen leven is geen probleem voor hem. Wanneer je een irritatie voelt, ligt dit bij jezelf en deze irritatie moet je altijd en overal aangaan. Hierdoor groei je innerlijk en is het leven met anderen een stuk aangenamer. Het leven on the road is hem dus op het lijf geschreven.

Fotocredits: Willemijn Bessem - Op pad met Jord

Wil je mee op pad met Jord? Dat kan. Check daarvoor even zijn website en neem contact met hem op. Vanaf half juli begint hij aan de ultieme roadtrip in Bretagne en zal vanaf daar de Atlantische kust naar beneden afzakken tot in Marokko. Houdt er rekening mee dat je zelf voor je vliegticket moet zorgen om er te komen en om weer naar huis te kunnen gaan. Ik kan je zeggen dat ik stoked ben en ik hoop op een dag een stukje van de Atlantische kust met hem mee op pad te kunnen gaan.

Zelfreflectie

De afgelopen week was confronterend. Weinig slaap, veel in het water en toch de ultieme ruimte voor zelfreflectie. Mijn gedachten kwamen niet tot stilstand, op een paar zeldzame momenten na tijdens het surfen. De weken voor de afgelopen week hebben een aantal gesprekken met vrienden me op wat zaken gewezen die erg goed voor me waren en me heel hard aan het denken hebben gezet. Het heeft een hoop tranen gekost, maar het heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik niet weer een burn out in gegleden ben...

1. Ik ben het waard. Jaren lang heb ik me dit niet kunnen beseffen. Altijd liep ik op mijn tenen, altijd de angst of ik wel leuk, goed en lief genoeg was waardoor ik niet kon ontspannen. Altijd teveel willen doen en te lief zijn naar anderen toe. Confrontaties vermijden, ja zeggen en mezelf erdoor laten ondersneeuwen waardoor ik datgene wat ik echt wilde doen, niet kon doen of maar gedeeltelijk. Frustraties verkeerd uiten. Mezelf een slachtoffer van acties van anderen voelen terwijl ik uiteindelijk eigenlijk zelf degene ben die de situaties voor mezelf leefbaar moet maken. Juist door het gevoel het niet waard te zijn, duwde ik mensen van me weg. Eigenlijk een enorm paradox... de mensen die met me omgaan en de mensen die vrienden met me zijn, zijn dat niet zomaar, maar juist om wie ik ben.

2. Waar is thuis? Ik weet het niet meer. De plek waar ik dagelijks de sleutel in het slot steek en waar mijn bed staat, voelt niet als thuis. De stad waar ik woon voelt vertrouwd, maar is het thuis? Het besef is confronterend. In het afgelopen jaar heb ik me op een paar plekken echt thuis gevoeld. Althans, er waren een paar plekken die voelden alsof het echt klopte om daar te zijn. Zou "thuis" gebonden zijn aan een bepaald moment en bepaalde personen? Zou het de magie zijn van de betreffende plek die ik op dat moment thuis noemde? Uluwatu op Bali, de Algarve in Portugal en de golven naast de pier in Velsen-Noord. Plaatsen die nauw verbonden zijn met het water. Ze brengen rust over me. Misschien idealiseer ik ze in gedachten en misschien breng in ze teveel in verband met de mensen met wie ik op deze plaatsen ben geweest, maar ze voelen wel het meeste als thuis. Blijkbaar ben ik niet gebonden aan een plaats, maar meer aan de mensen met wie ik de plaatsen deel.

3. Mijn grootste angst is om alleen te zijn, dan wel alleen over te blijven. De angst om geen liefde te ervaren. Heeft niet iedereen die angst? Misschien is het maar eens goed dat ik me dit realiseer. Het is niet erg en ik ben niet alleen. Ik heb lieve vrienden en familie om me heen. De liefde die ik geef, krijg ik terug. Het besef is er alleen niet altijd.

Met mijn ogen gesloten luister ik naar het ruisen van de zee. Een paar van de mensen die ik vrienden noem liggen tussen de golven in de oceaan voor me. Ik kan het niet meer tegenhouden en de tranen beginnen te vloeien. Het vreemde is, dat in tegenstelling tot de tranen in de dagen hiervoor, elke traan voelt als een stukje opluchting. Ik ben er nog lang niet, maar het besef is er. Eindelijk kan ik beginnen aan innerlijke groei.

Lieve vrienden en familie, ik houd van jullie! Bedankt dat jullie er zijn.